زندگی نیست به جز نم نم باران بهار،
زندگی نیست به جز دیدن یار،
زندگی نیست به جز عشق، به جز حرف محبت به کسی،
ور نه هر خار و خسی، زندگی کرده بسی!
زندگی تجربه تلخ فراوان دارد،
دو سه تا کوچه و پس‌کوچه و اندازه یک عمر بیابان دارد،
ما چه کردیم و چه خواهیم کرد،
در این فرصت کم؟
پ.ن.۱. شعر از سهراب سپهری
پ.ن.۲. از کران تا به کران لشکر ظلم است، ولی ... از ازل تا به ابد فرصت درویشان است
ظاهراً نقل از حضرت پاسکال است که می‌فرماید:
‘The sole cause of man’s unhappiness is that he cannot stay quietly in his room.’
قریب به این مضمون که «یگانه علت ناخشنودی بشر این است که نمی‌تواند در اتاق خودش آرام بگیرد.» و من، که خود را یک جمع‌گریز تنهایی‌دوست می‌دانستم و گمان می‌کردم اگر از کل این جهان بی‌کران، من را با یک گوشه خلوت، یک کاغذ و یک قلم (یا در واقع به اندازه کافی کاغذ و قلم) و البته یک اینترنت نامحدود با سرعت مناسب وا بگذارند، هرگز خسته و کم‌حوصله نخواهم شد، چقدر این جمله را غریب می‌دانستم. لیک پس از تجربه این روزها، به تلخی، دریافتم که حبس در میان این چهار دیوار و کنج خلوت آماده، چقدر می‌تواند ناآرامم کند.
پ.ن. شاید هم تفاوت باشد بین خلوت ناخواسته و خلوت خودخواسته! شاید هم انسان بیش از آنچه می‌پنداشتم موجودی اجتماعی باشد.
Norman: I'd like to be alone.
Neil: So do I! Let's do this together!
