- به کجا چنین شتابان؟
گون از نسیم پرسید
- دل من گرفته زین جا
هوس سفر نداری
ز غبار این بیابان؟
- همه آرزویم اما،
جه کنم که بسته پایم
- به کجا چنین شتابان؟
- به هر آن کجا که باشد
به جز این سرا، سرایم
- سفرت به خیر اما، تو و دوستی خدا را
چو از این کویر وحشت به سلامتی گذشتی
به شکوفه ها، به باران، برسان سلام ما را
وقتی بعضی هایش را دوباره خواندم، از خلق این همه صحنه های آبکی، این قلم تکراری و ناتوان و این همه روده درازی، حقیقتاً شرم کردم!
تلاش کودکانه ای بود برای بیرون ریختن انبوهِ خاطراتِ بی وقفه متهاجم به ذهن! ... همین.
سفرنامه، اگر بشود اسم سفر نامه رویش گذاشت، تمام شد.
ای قوم به حج رفته، کجایید، کجایید؟ معشــوق همـین جاست، بیاییـد، بیاییـد!
معشوق تو همسایه و دیوار به دیوار در بادیه سـرگــشته شـما در چه هوایید؟
گر صورت بی صورت معشوق ببیـنید هم خواجه و هم خانه و هم کعبه شمایید
ده بـار از آن راه بـر آن خـانه برفتـــید یـک بـار از ایـن خــانه بر ایـن بـام برآییــد
آن خانه لطیفست، نشان هاش بگفتید از خواجـه ی آن خـانه نشــانی بنمایــید
یک دسته ی گل کو اگر آن باغ بدیدید؟ یک گــوهر جـان کـــو اگراز بحر خدایــیـد
با این همه آن رنج شـما گنــج شـما باد افسوس که بر گنج شما پرده شمایید
از صبح در مسجدالحرامم؛ مدتی اینجا، مدتی آنجا؛ گاهی طواف، گاهی نماز و بیشتر نگاه! ... اما این بار، طولانی ترین نگاه است؛ چون آخرین نگاه این سفر است. امتداد چشم هایم پرده ی سیاه کعبه را چنگ زده رها نمی کند. ایستاده ام و زل زده ام به خانه. اصلاً نمی دانم چه مدت است که دارم نگاه می کنم. ذهنم شلوغ و در هم برهم است، اما به چیز خاصی فکر نمی کند. نگاهم، دور خانه می چرخد، طواف می کند؛ انگار می خواهد وقتی که به تهران برمی گردد تمام جزئیات این جا را بتواند تجسم کند، تا شاید باز هم، حتی شده در خواب، باز هم به اینجا برگردد.
توان دل کندنم نیست. آخر خدایا، هنوز هزاران حرف نگفته و درددل وا نکرده دارم؛ می دانم که تو به همه ی آن ها، نگفته، آگاهی؛ می دانم که اینجا و تهران و هرجای این زمین و آسمان و ورای آنها، تو همه جا حاضر و ناظر و نزدیکی؛ همه ی اینها را می دانم، اما این را هم می دانم که اینجا جای ویژه ای است؛ انگار از زمین نیست؛ انگار مربوط به این جهان نیست؛ گویی از جهانی دیگر است. نادیدنی ها اینجا از دیدنی ها بیشترند. اینجا انگار رفت و آمد ملائکه را احساس می کنی. آری، تهران دیگر از این احوال خبری نیست.
چشمم رها نمی کند، پرده ی خانه را؛ زیاد هم بخواهی بهش فشار بیاری و جدایش کنی از کعبه، گریه اش می گیرد. تاب دل کندن ندارد. هنوز سیر نشده است. هنوز .... ! خودم هم انگار باورم نمی شود که مهلت تمام شده است. نمی دانم پیش خودم چه فکری کرده بودم، اما انگار فکر می کردم این خانه، می تواند خانه ی من هم باشد.
چشمم دل نمی کند. پاهایم قساوتشان بیشتر است؛ هرچند که آن ها هم به خنکای امن مسجد دل بسته اند. عقب عقب چند قدمی می روم؛ «خداحافظ خانه ی زیبا و ساده ی خدا! ... یادت باشد ... » ؛ می چرخم. چشم هایم دیگر طاقت نمی آورند، صورتم را خیس می کنند. خیس خیس. صداهای غریب و خفیفی از گلویم می آید؛ بغضم را نگه داشته ام که مبادا بترکد. پشت به کعبه، سرعت گام هایم بیشتر می شود. خیلی دلم می خواهد دوباره بچرخم و برای یک بار آخر دیگر نگاهش کنم، اما می دانم که دل کندن دوباره سخت تر خواهد بود. پاهای سرعت می گیرند، تقریباً می دوم؛ جاذبه ی کعبه از پشت می کشدم و من با تلاشی بی شرمانه مقاومت می کنم. خداحافظ ....
تسبیح و تهلیل و صلوات؛ همگی کلیدهای خزائن آسمان ها و زمین اند. اسماء خدا و صدها ذکر دیگر که می دانم و نمی دانم هستند که هریک ، به جای خود، درهایی از توفیق و رحمت و مغفرت را برایت می گشاید. اما گاهی تجربه می کنی که در یک حال خاص، در یک زمان خاص، در یک مکان خاص، یک ذکر مخصوص است که کلید حس و حالت می شود. فقط و فقط همان یک ذکر است که حس و حالت را عوض می کند. این چند روز که به دور خانه ی خدا، این شگفتی ساده ی خدا، می گردم، دنبال آن ذکری می گردم که باز کند در قلبم را. دنبال ذکری می گردم که کلید حس و حال اینجایم شود. ذکر زیاد گفته ام این چند روز، خیلی هایشان تکانم داده اند، ولی هنوز ذکری زیر و رویم نکرده است. و من همچنان می گردم و ذکر می گویم، به امید آنکه پیدا شود این کلید...
هاجر به دنبال آب می دوید، برای نجات جان یگانه پسرش؛ آن قدر در فکر آب بود که اینجا و آنجای این صحرای بی آب و علف، آب می دید و شتابان سمت آب می رسید، شاید که به قطره ای بتواند عطش کودکش را خاموش کند و جانش را بخرد. مضطرب و نگران و پریشان، از خود بی خود شده بود و این سو و آن سوی صحرا را می پیمود. اگر بیننده ای در آن سرزمین برهوت او را می دید یقین به عقلش شک می کرد، بی خبر از آن که او یکی از زیباترین صحنه های نمایش مادری را اجرا می کند.
حالا، تو چه می گویی در این راهروهای عریض و طویل، چرا راه می روی؟ چرا می دوی؟ اینجا که دیگر آباد است؛ خیال آب در سر هیچ کس نیست؛ پس چرا خدا گفته که این مسیر را هفت بار بپیمایی؟ امر خدا بی چون و چرا مطاع است اما ... پیدا کن که باید به دنبال چه بگردی! پیدا کن که چرا ( و از پی چه، یا که) باید سعی کنی! ... اگر فهمیدی، شاید به همان پریشانی و اضطراب و اضطرار هاجر رسیدی؛ یا حتی شاید هم پریشان تر ...
اَمّن یُجیبُ المُضطَرّ اِذا دَعاه وَ یَکشِفُ السّوء
ه عمرم به این سبکی نبوده ام. انگار روی زمین بند نیستم. سبکباری از راه رفتنم هم معلوم است؛ شده ام عین بچه ها! احساس می کنم از همه چیز آزادم، بیشتر از همه از خودم. بی دغدغه از این که چه بر تن دارم، چه می گویم، چه می کنم. فقط و فقط شوق بندگی، همین و بس. فکر و ذکر و صحبت تعطیل! اینجا چیزی جز نگاه لازم نیست. فقط باید نگاه کنی، آن هم به موقع! نه زود و نه دیر؛ ... سرم پایین است، میان این همه سپیدی، دنبال پاهای بقیه راه می روم. همه چیز تمیز و بکر است، ذهنم هم. بی خیال بی خیال، الان فقط گشتن و چرخیدن میل او را سیراب می کند؛ میل به بندگی، میل به اجابت، میل به عمل به لبیکی که جرأت کرد در میقات بگوید. هر چه جلوتر می رویم، گام ها کندتر و تپش ها و نفس ها تندتر می شود. ثانیه ها طولانی می شوند و اشتیاق به اوج می رسد. جمعیت متوقف می شود. سرم را بالا می آورم، آرام. بی اختیار، زانوهایم به زمین بوسه می زنند و سرم می رود به سمت خنکای سجده!
اینجا جایی است که واقعاً معنای «سبحان الله» را می یابی...
هیچ چیز مثل این آیه ها نمی تواند بیانگر این غروب عجیب باشد؛ عجیب ترین و زیباترین غروب زندگی؛
بسمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
وَ الضحَی وَ الَّیْلِ إِذَا سجَی؛
مَا وَدَّعَک رَبُّک وَ مَا قَلی
مَا وَدَّعَک رَبُّک وَ مَا قَلی
مَا وَدَّعَک رَبُّک وَ مَا قَلی
مَا وَدَّعَک رَبُّک وَ مَا قَلی
مَا وَدَّعَک رَبُّک وَ مَا قَلی
مَا وَدَّعَک رَبُّک وَ مَا قَلی
أَ لَمْ یجِدْک یَتِیماً فَئَاوَی وَ وَجَدَک ضالاًّ فَهَدَی وَ وَجَدَک عَائلاً فَأَغْنی
پ.ن1: تازه فهمیدم که امشب شب تولد فاطمه زهرا (س) ست! ... دقیقاً همین امشبی که از مدفنش به مولدش می رویم! ...
پ.ن2: خدایا نمی دانم چرا اینطور از زمین و آسمان برایم می باری، اما به عزت و جلالت سوگند می دانم که لایق نیستم؛ حاشا که ناشکری باشد.
پ.ن3: با این حال عجیب، با این پارچه های سفید، بی هیچ آرایش و آلایش و تکلفی ، انگار تازه متولد شده ام؛ برای دومین بار؛ تولد دوباره!
