«وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّکُمْ لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ وَلَئِنْ کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِی لَشَدِیدٌ»
و آنگاه که پروردگارتان اعلام کرد: اگر قدرشناسی (شُکر) کنید، نعمتتان را زیاد خواهم کرد و اگر ناسپاسی کنید، قطعاً عذاب من سخت است.
این که آفریدمان و بعدش هم هدایتمان کرد به کنار؛ حتی این هم به کنار که پیام حیات بخشِ آخرین فرستاده اش را از گذر این همه سال به گوشمان رساند، تا آنجا که هنوز نیامده در این دنیا، گوشمان به اذانش آشنا شد؛ یا اینکه از همان بچگی نام علی و زهرا و فرزندان نورانیشان به گوشمان خورد و محبتشان در دلمان جا گرفت. این که هم اسم امام هشتم شدیم هم شکری جدا می طلبد. مثل شکرِ سلامتی و علم و استعداد و خانواده و مملکت و ...
شکر همه این ها و همه آنچه اینجا نیامده و شاید حتی به فکرم هم نیامده باشد، به کنار؛ امروز باید شکر دوستی و برادری را به جا بیاوریم. دوستی ای که در گذر سال ها قوام پیدا کرده و تبدیل به برادری شده و خودش، در کنار همه نعمت های بالا، شده یک پای هدایتمان! برادری ای که نمی گذارد زیاد دور برویم و کج برویم و کند و خسته شویم. پس شکر و سپاس مخصوص خدایی است که نعمت دوستی و برادری را روزی مان کرد که:
مَن اَرادَ اللّه بِهِ خَیرا رَزَقَهُ اللّه خَلیلاً صالحِا
هرکس خداوند برای او خیر بخواهد، دوست و همنشینی صالح نصیبش می کند.
پ.ن1: این پست روز عید قربان (در مشهد) شروع شد و روز عید غدیر (در تهران) تمام! ... اگرچه حمد و شکر تمامی ندارد.
پ.ن2: ... و به شکر اندرش مزید نعمت!
پ.ن3: از جان طمع بریدن آسان بود ولیکن، از دوستان جانی مشکل توان بریدن!
