کمی دیرتر
...
- چرا ما فکر می کنیم که آقا در همه جای دنیا مظلوم و غریبن و این ماییم که با جشن تولد گرفتن برای ایشون، از غربت و مظلومیت درشون می آریم؟ عده ای اگر آقا رو نمی شناسن، از ایشون سوءاستفاده هم نمی کنن، به ایشون ستم هم نمی کنن؛ اونها به خودشون ستم می کنن. غربت و مظلومیت آقا فقط میون مردمی که نمی شناسنشون نیست. بیشتر از اون، در میان مردمیه که ادعای شناخت و پیروی از ایشون رو دارن، در میان کسانیه که نام ایشونو تنور نان خودشون کرده ان. آقا بیشترین خون دل رو از دست کسانی می خورن که به نام ایشون سکه جعل می کنن، شعبه راه می اندازن، دفتر نمایندگی می زنن و نام ایشون رو وسیله و دستاویز رسیدن به منافع خودشون قرار می دن.
اگر ما با بلندترین صدا فریاد بزنیم: «آقا بیا!» اما تو دلمون نیامدنشون رو ترحیج بدیم، یا حضور و ظهور ایشون رو مزاحم منافع خودمون بدونیم، آقا دلمون رو می بینن و صدای دلمون رو می شنون، نه فریادهای بی پایه و اساسمون رو. ما هنوز تکلیفمون رو با خودمون و آقا روشن نکردیم. ما هنوز به آداب حرف زدن با آقا مودب نشدیم، چطور به خودمون اجازه می دیم که با این هیاهو و غوغا، آمدنشون رو طلب کنیم ؟!
جوان، با صمیمیتی غیر منتظره، سر در گوش من فرو برد و انگار قصد افشاکردن رازی را داشته باشد، جوهره صدایش را پایین آورد:
- دوست دارم یک لحظه اون بلندگو رو بگیرم و در حضور همین جمع، با همه وجود به آقا التماس کنم که : « آقا نیا!» یا لااقل «کمی دیرتر» بیا تا ما چشامونو از این همه آلودگی پاک کنیم، تا ما ادب حرف زدن با شما رو یاد بگیریم تا ما قبل از هر چیز، خودمون بفهمیم که از چه کسی چه آمدنی رو طلب می کنیم .
...