از دست هر کسی که نباید سبو گرفت

تا می شود ز چشمه توحیــد جو گرفت

از دست هر کسی که نباید سبو گرفت

تـو آبـی و به آب تـو را احتیـاج نـیـســـت

پس این فـــرات بود که با تو وضــو گرفت

کوچک نشد مـقــــام تو، نه! تازه کربـــلا

بـا آبـــــروی ریــــخـتـه ات آبــــــرو گرفت

خیــــلی گـران تمام شد این آب خواستن

یک مــشک از قبیــله ما یک عمــو گرفت

پ.ن:

آن نه عشــــق است که از دل به زبـان می آید

وان نه عاشق که ز معشـــــوق به جان می آید

گـو بــــــرو در پـس زانـــوی سـلامـت بـنـشـیـن

آن که از دســـت ملامــــت به فغـــــــان می آید

چـشـم رغـبـت کـــه به دیــدار کسی کردی بـاز

بـــاز بـر هـم منـه ار تیـــــر و سـنـــــــان می آید

عاشق آن است که بی خویشتن از ذوق سماع

پیــــش شمشیـــــــر بلا رقـص کنـــــــان می آید

انــدرون با تو چــــنان انـس گرفتـــــــست مـــــرا

که مـــلالــم ز هــمه خـــلق جـــهـــــــان می آید

سعدیـــــــا این همه فریـــــاد تو بی دردی نیست

آتـشـــــــــی هـسـت که دود از ســــر آن می آید