وقتی نیچه گریست

... 

به قدم زدن ادامه دادند تا نیچه سخن از سر گرفت: « من رویای عشقی را در سر دارم که در آن اشتیاقی دو جانبه برای جستجوی حقیقتی برتر میان دو تن پدید آید. شاید نباید آن را عشق نامید. شاید نام حقیقی آن دوستی است!» 

...

 

پ.ن.1: ترکاند ما را این کتاب!

پ.ن.2: شاید گویه‌های (Quotes) عمیق تر و کلیدی تری را می شد از این کتاب نقل کرد اما بنا بر ملاحظاتی این یکی انتخاب شد!

پ.ن.3: مطالعه این کتاب به هیچ وجه به اذهانی که به حجم بالایی از تفلسفات روزانه عادت ندارند توصیه نمی شود! ... اصلاً کلاً توصیه به مطالعه این کتاب را  بنده فردای قیامت گردن نخواهم گرفت! گفته باشم!