زندگی نیست به جز نم نم باران بهار،
زندگی نیست به جز دیدن یار،
زندگی نیست به جز عشق، به جز حرف محبت به کسی،
ور نه هر خار و خسی، زندگی کرده بسی!
زندگی تجربه تلخ فراوان دارد،
دو سه تا کوچه و پس‌کوچه و اندازه یک عمر بیابان دارد،
ما چه کردیم و چه خواهیم کرد،
در این فرصت کم؟
پ.ن.۱. شعر از سهراب سپهری
پ.ن.۲. از کران تا به کران لشکر ظلم است، ولی ... از ازل تا به ابد فرصت درویشان است
...
من اینجا ریشه در خاکم
من اینجا عاشقِ این خاکِ از آلودگی پاکم
من اینجا تا نفس باقی‌ست می مانم
من از اینجا چه می‌خواهم؟ نمی دانم!
امید روشنایی گرچه در این تیرگی ها نیست
من اینجا باز در این دشتِ خشکِ تشنه می رانم
من اینجا روزی آخر از دل این خاک با دستِ تهی
گل بر می افشانم
من اینجا روزی آخر از ستیغِ کوه، چون خورشید
سرود فتح می خوانم
و می دانم
تو روزی باز خواهی گشت.
اگر برای ابد هوای دیدن تو نیافتد از سر من چه کنم؟
هجوم زخم تو را نمی کشد تن من، برای کشته شدن چه کنم؟
هزار و یک نفری به جنگ با دل من، برای این همه تن چه کنم؟
اگر برای ابد هوای دیدن تو نیافتد از سر من چه کنم؟
پ.ن: 24 سال گذشت، چقدر فرصت باقی است؟!
...
به تو می اندیشم، ای سراپا همه خوبی!
تک و تنها به تو می اندیشم؛
همه وقت، همه جا، من به هر حال که باشم به تو می اندیشم...
تو بدان این را، تنها تو بدان!
تو بمان با من، تنها تو بمان!
جای مهتاب به تاریکی شب ها تو بتاب!
من فدای تو، به جای همه گل ها تو بخند!
اینک این من که به پای تو درافتادم باز،
ریسمانی کن از آن موی دراز،
تو بگیر، تو ببند!
پ.ن1: فَقَدْ طَالَ الصَّدَى
پ.ن2: بازآ که در فراق تو چشم امیدوار، چون گوش روزه دار به الله اکبر است
آی آدم ها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید
یک نفر در آب دارد می سپارد جان ...
یک نفر دارد که دست و پای دائم می زند
روی این دریا تند و تیره و سنگین که می دانید.
آن زمان که مست هستید از خیال دست یابیدن به دشمن،
آن زمان که پیش خود بیهوده پندارید
که گرفتستید دست ناتوانی را
تا تواناییّ بهتر را پدید آرید،
آن زمان که تنگ می بندید
بر کمرهاتان کمربند،
در چه هنگامی بگویم من؟
یک نفر در آب دارد می کند بیهوده جان قربان!
عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت
من اگر خوبم و گر بد تو برو خود را باش هرکسی آن دروَد عاقبت کار که کشت
همه کس طالب یارند چه هشیار و چه مست همه جا خانه عشق است چه مسجد چه کنشت
سر تسلیم من و خشت در میکده ها مدعی گر نکند فهم سخن گو سر و خشت
ناامیدم مکن از سابقه لطف ازل تو پس پرده چه دانی که که خوب است و که زشت
نه من از پرده تقوا به در افتادم و بس پدرم نیز بهشت ابد از دست بهشت
حافظا روز اجل گر به کف آری جامی یکسر از کوی خرابات برندت به بهشت
پ.ن1: بـــــَله!
پ.ن2:بَلى مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلهِ وَ هُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أَجْرُهُ عِنْدَ رَبِّهِ وَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ
بـاز آی دلبـــــــرا، که دلـــــم بی قـــــرار توســت ویــن جـان بـر لب آمده در انتظــــــــار توست
در دســت این خمار غمم هیـــــچ چاره نیــست جــز باده ای که در قــدح غمگســــــار توست
ساقی به دست باش که این مست می پرست چون خم ز پا نشست و هنوزش خمار توست
سیــــری مبـــــــــاد ســـوختــه تشــــنه کـــام را تا جرعــه نـوش چشـمه شیــرین گوار توست
بیچـــــاره دل که غــارت عشـــــقش به بـــاد داد ای دیده خـــون ببـــار که این فتــنه کار توست
ای ســـــایه صبـــــر کن که برآیــــــد به کــــام دل آن آرزو که در دل امــیــــــــــــــــــــــــدوار توست
