کاش میشد که به انگشت نخی میبستیم
تا فراموش نگردد که هنوز انسانیم!!!
کاش در باور هر روزهیمان
جای تردید نمایان میشد
و سوالی که چرا سنگ شدیم
و چرا خاطر دریاییمان خشکیدهست؟
کاش میشد که شعار
جای خود را به شعوری میداد
تا چراغی گردد دست اندیشهیمان
کاش میشد که کمی آینه پیدا میشد
تا ببینیم در آن، صورت خستهی این انسان را
شبح تار امانتداران
کاش پیدا میشد
کاش می شد این نگاه غوطه ور میان اشک را
بر جهان دیگری نثار کرد
کاش می شد این دل فشرده
- بی بهاتر از تمام سکه های قلب را -
زیر آسمان دیگری قمار کرد
کاش می شد از میان این ستارگان کور
سوی کهکشان دیگری فرار کرد
با که گویم این سخن که درد دیگری است
از مصاف خود گریختن
وینهمه شرنگ گونه گونه را
مثل آب خوش به کام خویش ریختن
ای کرانه های جاودانه ناپدید
این شکسته صبور را
در کجا پناه می دهید؟
سـیـنـه مـالـامـال درد اسـت ای دریغا مرهمی دل ز تـنـهـایـی بـه جـان آمـد خـدا را هـمـدمی
چــشــم آســایـش کـه دارد از سـپـهـر تـیـزرو ســاقـیـا جـامـی بـه مـن ده تـا بـیـاسـایـم دمـی
زیرکی را گفتم این احوال بین خندید و گفت صـعـب روزی بـوالعجب کاری پریشان عالمی
سـوخـتـم در چـاه صـبـر از بـهر آن شمع چو گل شـاه تـرکـان فـارغ است از حال ما کو رستمی
در طـریـق عـشـقـبـازی امن و آسایش بلاست ریـش بـاد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی
اهـل کـام و نـاز را در کـوی رنـدی راه نیست ره روی بـایـد جـهـان سوزی نه خامی بی‌غمی
آدمــی در عــالــم خـاکـی نـمـی‌آیـد بـه دسـت عـالـمـی دیـگـر بـبـایـد سـاخـت و از نـو آدمـی
خـیـز تـا خـاطـر بـدان تـرک سـمـرقندی دهیم کـز نـسـیـمـش بـوی جـوی مـولـیـان آیـد هـمی
گـریـه حـافظ چه سنجد پیش استغنای عشق کـانـدر ایـن دریـا نـمـایـد هـفـت دریـا شـبـنمی
وقتی تو نیستی
نه هست های ما
چونان که بایدند
نه بایدها ...
مثل همیشه آخر حرفم
و حرف آخرم را
با بغض می خورم
عمری است
لبخندهای لاغر خود را
در دل ذخیره می کنم:
«باشد برای روز مبادا!»
اما در صفحه های تقویم
روزی به نام روز مبادا نیست
آن روز هر چه باشد
روزی شبیه دیروز
روزی شبیه فردا
روزی درست مثل همین روزهای ماست
اما کسی چه می داند؟
شاید امروز نیز
روز مبادا باشد!
وقتی تو نیستی
نه هست های ما
چونان که بایدند
نه بایدها ...
هر روز بی تو
روز مباداست!
پ.ن:
1) از این به بعد، باید چشم به راه همین روزهای مبادای اتفاقی باشی!
2) ترسم که اشک در غم ما پرده در شود ...
شـب عـاشـقـان بیدل چه شب دراز باشد
تـو بـیـا کـز اوّل شـب، در صـبـح بـاز بـاشـد
عجب است اگر توانم که سفر کنم ز دستت
به کـجـــــا رود کبـوتــر که اسـیـر بـاز بـاشـد؟
ز محـبّـتـت نـخـواهـم کـه نـظر کـنم به رویت
که محبّ صادق آن است که پـاک بـاز باشـد
به کرشـمه عنــایت نگـهی به سوی ما کن
که دعـــــای دردمـنـدان ز سـر نیـــــاز باشد
سخنی که نیست طاقت که ز خویشتن بپوشم
بــه کــدام دوسـت گـویـم کـه مـحـل راز بـاشــد؟
چه نماز باشد آن را که تو در خیال باشی؟
تـو صـنـم نـمی گــذاری که مــرا نماز باشد
نه چنین حساب کردم چو تو دوست می گرفتم
کـه ثــنـا و حــمد گـــویـیـم و جــفا و نــــاز بـاشـد
دگرش چو بازبینی غم دل مگوی سعدی
که شب وصال کوتاه و سخـــن دراز باشـد
قدمـی کـه بـرگــرفـتی به وفـا و عهد یاران
اگر از بلا بـتـرسی قدم مـجـــــاز بـــاشـــد
پ.ن: واقعاً شانس آوردم که سعدی ادعای پیغمبری نداشت!
ای قوم به حج رفته، کجایید، کجایید؟ معشــوق همـین جاست، بیاییـد، بیاییـد!
معشوق تو همسایه و دیوار به دیوار در بادیه سـرگــشته شـما در چه هوایید؟
گر صورت بی صورت معشوق ببیـنید هم خواجه و هم خانه و هم کعبه شمایید
ده بـار از آن راه بـر آن خـانه برفتـــید یـک بـار از ایـن خــانه بر ایـن بـام برآییــد
آن خانه لطیفست، نشان هاش بگفتید از خواجـه ی آن خـانه نشــانی بنمایــید
یک دسته ی گل کو اگر آن باغ بدیدید؟ یک گــوهر جـان کـــو اگراز بحر خدایــیـد
با این همه آن رنج شـما گنــج شـما باد افسوس که بر گنج شما پرده شمایید
حتی اگر خاکسـتر رویای من هم خاک شد قـلبـم اگـر از وحـشت دوری ز تـو بی بــاک شد
یادم دوباره آید آن عهدی که پیشت داشتم آن لحظه ای کز یاد تو چشمم کمی نمناک شد
