Getting Rid of Technology

عمیقاً احساس می کنم که تکنولوژی در مجموع کمکی به بهتر بودن زندگی انسان نمی کند!

خروج از سفینه

انگار که از یک سفینه فضایی بیرون پریده باشی، قبل از این که بفهمی هیچ هوایی نیست که بخواهی آن را درون شش هایت ببلعی، مدام دهانت را باز می کنی؛ بیشتر و بیشتر؛ زبانت به دنبال لقمه ای هوا به فضای پر از خالی بیرون چنگ می اندازد؛ دوباره دهانت را می بندی شاید که لااقل چند مولکول پلاسیده و بی خاصیت هوا را گیر انداخته باشی! ... بعد، تقریباً در همین لحظات است که متوجه می شوی با تمام وجود داری خفگی را درک می کنی؛ این فکر احمقانه به سرت می زنت که الان چقدر خوب می توانی برای دیگران خفه شدن را تشریح کنی، آخر هیچ چیزی مثل تجربه ی شخصی به آدم در درک یک مطلب کمک نمی کند. بعد، یعنی در واقع نه خیلی هم بعد، تقریباً در همان لحظه، این واقعیت که بعد از خفه شدن دیگر تویی در کار نیستی که بخواهی چیزی را برای کسی تشریح کنی، مثل مشت محکمی تو دماغت می خورد؛ ار آن هایی که اشک را توی چشمانت جمع می کند؛ به خاطر همین هم هست که آدم ها قبل از خفه شدن اشک در چشمشان حلقه می زند.

اما اینها که مهم نیست. مهم این است که از دید کسی که دارد از بیرون، یا در واقع از درون همان سفینه ی فضایی، تماشایت می کند، حرکاتت خیلی مضحک و خنده دار است. یعنی می تواند یک نیم ساعت کامل به تو بخندد و بعد هم آن چیزی که مانع ادامه خندیدن می شود دل دردش باشد! (البته نکته اینجاست که خفه شدن تو در کمتر از پنج دقیقه تمام می شود و آن بنده خدا هم عملاً به نیم ساعت خنده اش نمی رسد، طفلی!) ... این که چرا می خندد عجیب نیست، خودت هم همان حرکاتی که گفتم را در ذهنت تجسم کنی به نظرت مضحک می آید، اما نکته اینجاست که همه آنها تا قبل از حلقه زدن اشک در چشمهایت خنده دار است؛ هنوز نتوانسته ام کشف کنم که چرا بعد از آمدن اشک هم همچنان می خندد. اینش دیگر عجیب است (حتی در این زمانه ی عجیب ما!) ...

از چرت نوشت های قدیمی - با کمی اضافه و کم

پ.ن: احساس می کنم تمام آنچه باید انجام می دادم، انجام شد! ... بقیه اش دیگر یا مربوط به کمبود توان است، یا اصلاً مربوط به دیگری! ... و در نهایت تکلیف از من ساقط است و در هر صورت، من می مانم و حوض دیگری! ... از این به بعد دیگر قصه فرق می کند؛ چون نویسنده اش فرق کرده ؛ شاید این نویسنده ی جدید قلمش روان تر و شیرین تر از قلم سخت و تلخ من باشد!

دردِ دل درد!

وقتی درددل های مانده، به دل درد تبدیل می شود...

Interrogation

خاطرات را مرور می کنم. بعضی هایشان را باید از لابلای آلبوم خاک گرفته ی ذهن بیرون کشید و بعضی دیگر هنوز با تمام جزئیات انگار مقابل چشمم بازسازی می شوند. سعی می کنم تا جایی که ذهنم یاری می کند همه جزئیات را دوباره از نظر بگذرانم. وقتی تا حد ممکن بیشتر خاطرات را از گوشه و کنار ذهنم جمع کردم، به ترتیب کنار هم می چینمشان؛ بعد خیره می شوم بهشان و سعی می کنم با بیشترین دقت ممکن بررسیشان کنم. سختی کار این است که نمی دانم به دنبال چه چیزی باید بگردم؛ حتی نمی دانم دقیقاً باید کجا دنبال این چیزی که نمی دانم بگردم. فقط می دانم که به دنبال مدرک جرم علیه خودم هستم. از طرفی خدا خدا می کنم که چیزی علیه خودم پیدا نکنم، یعنی نباشد که پیدا کنم، و از طرف دیگر از ته قلبم از خدا می خواهم که اگر چیزی هست، نشانم بدهد. 

بعد نوبت مرحله سخت قضاوت می رسد؛ انصافاً سعی می کنم تا حد ممکن «عادل» باشم؛ از خدا هم خیلی این را می خواهم. 

اما مطابق معمول این مدت، مطابق معمول بررسی های مشابه (که تعدادشان اصلاً کم نبوده)، آنچه می یابم هیچ است. نمی دانم باید از این نتیجه خوشحال باشم یا نه! بالاخره چیزی علیه خودم گیر نیاورده ام؛ اما خوشحال نیستم، اصلاً ...

Target Destroyed!

بعد از مذاکرات چند مرحله ایِ طولانی و طاقت فرسا با هیأت های مذاکره کننده ی طرفین درگیر، سرانجام شورای داوری با شهامت تمام یکی از طرفین را به عنوان متخاصم معرفی کرد، و تصمیم به انهدام کلی آن جبهه گرفته شد. باشد که پایانی بر تنش ها و درگیری های کهنه در منطقه گردد.

پ.ن:

 

موذنا به امید که می زنی فریاد

 

تو هم بخواب که ما خویش را به خواب زدیم

 

مگرد بی سبب ای ناخدا که غرق شده ست

 

جزیره ای که به سودای آن به آب زدیم

خط خطی

شب است. تب دارم. البته مطمئن نیستم؛ این را از خنکایی که به هنگام برخورد نسیم گرم تابستانه به صورتم حس می کنم، می گویم. ته گلویم هم زق زق می کند! (یا شاید هم ذق ذق! بعید می دانم دیگر ضق ضق یا ظق ظق باشد! البته به کسی ربطی ندارد؛ توصیف ته گلوی خودم است، اصلاً شاید ذق زق کند)  البته این یکی را که مطمئنم ربطی به مریضی و اینطور حرف ها ندارد؛ بیشتر به خاطر زیاد حرف زدن های امروز است. حرف زدن را دوست دارم. البته همیشه زیاد حرف نمی زنم، شاید حتی بشود گفت که خیلی وقت ها ساکتم؛ اما حکایت، همان حکایت سر ِ چشمه و بیل و پیل است دیگر! (هرچند که هم بیل به دستان زیاد شده اند و هم من ، تعریف از خود نباشد، فیل سوار نسبتاً ماهری هستم؛ بگذریم...)  انگار چیزی در حرف زدن هست که (استثنائاً در میان این همه کار) راضیم می کند؛ البته حرف زدنی که چیزی را برای کسی روشن کند. اصلاً همین روشن کردنش را دوست دارم. همین که بتوانی زوایای تاریک چیزی را برای کسی روشن کنی؛ انگار کاری از جنس نور است. چیزی شبیه نوربازی! اصلاً کلاً نور و روشنی و این ها پدیده های جالبی هستند. شاید رازی هم در آن باشد؛ آخر خدا هم نور آسمان ها و زمین است ( صد البته تفسیر این حرف های آسمانی به من زیرزمینی نیامده است. ) ...

راجع به تب و گلودرد و مریضی می گفتم. مریضی را هم دوست دارم؛ یعنی نه اینکه دوست داشته باشم ها، بودنش خوب است، یا بهتر بگویم: لازم است ... البته نه این که باشد، همین رفتن و آمدنش لازم است. درست است که آدم را ضعیف می کند، ولی خب لزومش هم در همین تضعیف است. گاهی وقت ها در ضعف، واقعیت ها واقعی ترند. انگار که بعضی قوا که تضعیف شده اند، قدرتشان را به قوای دیگری داده اند؛ انگار آدم (بعضاً) چیزهایی می بیند، می شنود، می فهمد که در حالت عادی نمی توانست درک کندشان...

هنوز شب است. هنوز هم احساس تب می کنم؛  ولی یادم نمی آید وقتی این نوشته را شروع کردم می خواستم چه بگویم. یعنی این  سطرها را هم می نوشتم که "آن" یادم بیاید که نیامد. شاید هم چیز مهمی نبوده که از یادم رفته؛ یا شاید هم حکمتی در این بوده که از یادم برود؛ کسی چه می داند! ... جالبی دنیا هم به همین است، همین که «کسی چه می داند!»

شد به سیاق چرندیات همیشگی... نقطه سر خط.

صرفاً جهت تذکر!

وقتی وبلاگ نویسی تند و تند پست می نویسد، یعنی حالش خوب نیست؛ لازم دارد هی حرف بزند درباره خودش ...

وقتی وبلاگ نویسی چند روزی (هفته ای، ماهی) هیچ مطلب تازه ای نمی نویسد، یعنی حالش بد است؛ آن قدر که هیچ حرفی برای گفتن ندارد ...

کلاً آدم وقتی وبلاگ نویس می شود یعنی حالش بد است.

پ.ن: مال من نیست! ولی یادم هم نیست که از کجا برداشتمش.

بهانه

این که بگویم «گاهی وقت ها» بی انصافی است، «خیلی وقت ها» یک حسی می افتد به جانم و انگار مدام با سیستم گرمایشی – سرمایشی بدنم بازی می کند؛ اصلاً کلاً تنظیمش را به هم می زند. پاهایم یخ می زنند و گوش هایم داغ می کنند. ذهنم، شبیه حیوان رم کرده ای، این سو و آن سو می دود و تمرکز، یعنی به بند کشیدن این رمیده وحشی، قدرتی مافوق توانم می طلبد.

ناگهان نسبت به دست هایم حساس می شوم؛ انگار که قبلاً اصلاً متوجه شان نبوده ام و حالا به یکباره به وجودشان پی برده ام و جزئیات حرکاتشان، جای قرار گرفتن شان و حتی حرارتشان برایم مهم می شوند. و در اینجور مواقع است که بی قراری دستها شروع می شوند. تا وقتی که متوجه شان نیستی، برایت مهم نیست که کجا قرار گرفته اند و دقیقاً چه می کنند، اما همین که نسبت بهشان حساس شدی، دیگر نمی توانی آرام بگیری! دست های بی قرار بهانه ی چیزی می گیرند. 

دست ها، عاقبت دور یک قلم یا روی کیبورد آرام می گیرند؛ آرامشی موقتی؛ پیش از آنکه طوفان واژه ها از سرم به دست ها برسند و آنگاه است که نوشتن آغاز می شود.

نوشتن را دوست دارم؛ با بهانه یا بی بهانه. اما از آنجا که بی بهانه نوشتن، فقط شهوتی زودگذر است و لذّتِ مچاله کردنِ کاغذِ خط خطی شده (که آن هم به لطف تکنولوژی از میان رفته)، بی بهانه نوشتن را برای خودم قدغن کرده ام. و این است که گاه و بی گاه کمتر و بیشتر می نویسم.

پ.ن: و سوال اینجاست که این نوشته با بهانه بود یا بی بهانه؟!!

استمهال

نمیدانم این «استمهال» تا کی ادامه خواهد داشت. نمی دانم تا کی می شود که بروم و باز بتوانم برگردم. چند بار دیگر و تا کجا می توان دور شد و دوباره برگشت...

می ترسم؛ می ترسم دلم بی باک شود. دیگر نترسد از این که دور می شود؛ می ترسم آن قدر مطمئن شود که بی مهابا و بی خیال برود، به خیال اینکه حتماً بار دیگر برخواهد گشت (یا برگردانده خواهد شد!) ... اما برود و این بار، برای این آخرین بار، دیگر برنگردد؛ همین طور برود تا انتها (یا شاید هم تا ابتدا!) ...

می ترسم، ولی نه آن قدر که باید؛ و این خود خیلی ترسناک است، خیلی ...

از طرف یک دوست، یک دوست خیلی خوب ...

هیچ چیز نمیتونه تداعی کننده اولین بار باشه ... هیچ وقت دوباره احساس اولین بار بودن تکرار نمیشه ... با شیرینی یاد اولین بارها به سمت اولین بارهای دیگه ای برو که شیرین تر از قبلی ها هستن ... 

فقط زمان حاله که ماهیت فیزیکی داره و ادم میتونه توش زندگی کنه گذشته و اینده همش ( همش ! ) وهم و خیاله ...

برنگرد ، اگر مخروبه خاطره هات رو ببینی معلوم نیست چی میشه!